Kto umawiał się z Mary Robinson (poet)?

Mary Robinson (née Darby; 27 November 1757 – 26 December 1800) was an English actress, poet, dramatist, novelist and celebrity figure. She lived in England, in the cities of Bristol and London; she also lived in France and Germany for a time. She enjoyed poetry from the age of seven and started working, first as a teacher and then as an actress, from the age of 14. She wrote many plays, poems and novels. She was a celebrity, gossiped about in newspapers, famous for her acting and writing. During her lifetime she was known as "the English Sappho". She earned her nickname "Perdita" for her role as Perdita (heroine of Shakespeare's The Winter's Tale) in 1779, and was the first public mistress of King George IV while he was still Prince of Wales.

Чарльз Джеймс Фокс (англ. Charles James Fox; 24 января 1749, Вестминстер, Большой Лондон — 13 сентября 1806, Чизик) — английский политический деятель и парламентарий, вождь левого крыла партии вигов, идеолог британского либерализма, убеждённый оппонент короля Георга III. Фокс сочувственно относился к борьбе американских колоний за независимость и к Великой французской революции. Добивался отмены работорговли. Вечная оппозиционность Фокса сделала его мишенью карикатуриста Джеймса Гилрея. На протяжении почти всей политической карьеры находился в оппозиции, первоначально действуя в союзе с Эдмундом Бёрком и отстаивая безусловную свободу личности от государственной власти. В правительство входил три раза (1782, 1783, 1806) в качестве министра иностранных дел.

Jorge IV (Londres, 12 de agosto de 1762 – Windsor, 26 de junho de 1830) foi Rei do Reino Unido da Grã-Bretanha e Irlanda e Rei de Hanôver de 29 de janeiro de 1820 até sua morte. De 1811 até sua ascensão foi Príncipe Regente durante a doença mental de seu pai, o rei Jorge III.

Jorge teve uma vida extravagante que contribuiu para a moda durante o Período da Regência, sendo o patrono de muitas formas de prazer, estilo e gosto. Tinha uma relação ruim com o pai, acumulou grandes dívidas e teve várias amantes, com a principal e mais duradoura sendo Maria Fitzherbert. Ele foi forçado a se casar em 1795 com sua prima Carolina de Brunsvique-Volfembutel; os dois não gostavam um do outro e se separaram pouco depois do nascimento de sua filha, Carlota de Gales, no ano seguinte.

Robert Jenkinson, 2.º Conde de Liverpool, controlou o governo como primeiro-ministro durante a maior parte de sua regência e reinado. Os governos de Jorge, mesmo recebendo pouco apoio do rei, presidiram a vitória nas Guerras Napoleônicas, negociaram um acordo de paz e tentaram lidar com o mal-estar econômico e social que se seguiu. Ele teve de aceitar George Canning como primeiro-ministro, além de desistir de sua oposição à emancipação católica.

Seu charme e cultura lhe valeram o título de "o primeiro cavalheiro da Inglaterra", porém suas relações com Jorge III e Carolina, e seu jeito devasso, lhe renderam o desprezo do povo e diminuiu o prestígio da monarquia. Contribuintes ficaram furiosos com seus gastos desnecessários em tempos de guerra. Jorge não proporcionou uma liderança nacional em uma época de crise, e também não atuou como um modelo para seu povo. Ministros avaliavam seu comportamento como egoísta, não confiável e irresponsável.

Banastre Tarleton (ur. 21 sierpnia 1754 w Liverpoolu, zm. 16 stycznia 1833 w Leintwardine w Shropshire w Anglii) – brytyjski generał, polityk.

Był synem kupca, Johna Tarletona. Kształcił się w Middle Temple w Londynie, a w 1771 rozpoczął studia na uniwersytecie w Oxfordzie, następnie wstąpił do angielskiej armii. W 1775 został wysłany do Ameryki, gdzie u boku Charlesa Cornwallisa brał udział w działaniach przeciwko amerykańskiej milicji; podczas amerykańskiej wojny o niepodległość dosłużył się stopnia podpułkownika.

Był znany z tego, że w trakcie działań zbrojnych kazał swoim żołnierzom palić domy i niszczyć zapasy. 29 maja 1780 dowodził oddziałem lojalistycznym w bitwie pod Waxhaw, gdzie jego podkomendni zabili 113, ranili 150 i schwytali 53 żołnierzy z oddziału płk. Abrahama Buforda. Straty brytyjskie wyniosły zaledwie 5 zabitych i 12 rannych, mimo przewagi liczebnej. Według źródeł amerykańskich podjęto próbę kapitulacji. Adiutant płk. Buforda twierdził później, że podszedł do dowódcy brytyjskiego z białą flagą, jednak w tym momencie koń Tarletona został postrzelony i upadł razem z nim. "Wściekłość żołnierzy brytyjskich, zdenerwowanych ciągłym ogniem Amerykanów, podczas gdy flaga oferowała negocjacje, popchnęła ich do aktów zemsty, które nie znały granic". Natomiast sam Tarleton napisał w swojej książce A History of the Campaigns of 1780 and 1781, in the Southern Provinces of North America: "Straty oficerów i ludzi były ogromne po stronie Amerykanów, ze względu na tak skuteczne przełamanie przez dragonów piechoty i na raport kawalerii(lojalistów), że stracili dowódcę, co pobudziło ich do mściwości, którą nie łatwo było powstrzymać." Bitwa tymczasowo umocniła brytyjską kontrolę nad Karoliną Południową.

16 sierpnia 1780 Tarleton był jednym z dowódców, obok gen. Cornwallisa, sił angielskich w bitwie pod Camden, gdzie amerykańska armia gen. Horatio Gatesa poniosła klęskę z rąk Anglików. 17 stycznia 1781 został pokonany w bitwie pod Cowpens przez oddział gen. Daniela Morgana. Kilka miesięcy później zakończył swoją misję w USA.

W 1784 zaczął brać udział w posiedzeniach parlamentu, gdzie m.in. opowiadał się za utrzymaniem handlu niewolnikami. W 1812 roku awansował na generała, a w 1815 otrzymał tytuł baroneta.

Przez 15 lat związany z aktorką Mary Robinson. W 1798 ożenił się z Susan Bertie, nieślubną córką księcia Ancaster. Małżeństwo to było bezdzietne.

Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Łaźni.

Jego postać została przedstawiona w kilku filmach, m.in. w "Słodkiej wolności" (1986), gdzie zagrał go Michael Caine; "Patriocie" (2000) (pod zmienionym nazwiskiem "Tavington"), zagrany przez Jasona Isaacsa, i "Głosie wolności" (2006), w którym jego rolę odegrał Ciaran Hinds.

George Capel-Coningsby, 5th Earl of Essex FSA (13 November 1757 – 23 April 1839) was an English aristocrat and politician, and styled Viscount Malden until 1799. His surname was Capell until 1781.