Kto umawiał się z ?

Napoleon Józef Bonaparte, właśc. fr. Napoléon Jérôme Joseph Charles Paul, Son Altesse Impériale le prince Napoléon, Prince français, Duc de Montfort, comte de Moncalieri, comte de Meudon, zwany Plon-Plon, po utworzeniu II cesarstwa podpisywał się Napoléon (Jérôme) (ur. Triest, 9 września 1822, zm. Rzym, 17 marca 1891) – syn księcia Hieronima Bonaparte, najmłodszego brata Napoleona I, i Katarzyny Wirtemberskiej, córki tamtejszego króla Fryderyka I, wolnomularz

W przeciwieństwie do kuzyna, Napoleona III, był podobny do rodu Bonapartych i dumny ze swego pochodzenia od prastarej dynastii wirtemberskiej, Napoleon Józef krytykowany był za gwałtowność, libertynizm i antyklerykalizm. Odznaczał się przy tym wysoką inteligencją, był świetnym mówcą i zręcznym politykiem. Od 1840 służył w siłach zbrojnych Wirtembergii. Do Francji przybył po zwycięstwie rewolucji 1848 roku i jako reprezentant departamentu Korsyki, a w następnym roku departamentu Sarthe, został wybrany na posła do Zgromadzenia Narodowego. Zajął w nim miejsce na lewicy i zyskał przydomki prince rouge i prince de la Montagne. Początkowo nie poparł zamachu stanu Ludwika Napoleona, później jednak pogodził się z nowym systemem, po ustanowieniu cesarstwa został mianowany senatorem i do czasu narodzin późniejszego Napoleona IV w r. 1856 był następcą tronu. Często jednak pozostawał w opozycji do rządu cesarskiego kuzyna.

W czasie wojny krymskiej zgłosił się na ochotnika do wojska i w 1854 roku został wysłany na Wschód jako dowódca III dywizji wojsk francuskich, gdzie odznaczył się w czasie bitwy nad rzeką Almą. Nie zgadzając się ze sposobem prowadzenia wojny (zbyt mała agresywność, układy z Austrią etc.), skłócony z nowym głównodowodzącym Canrobertem i chory, bez zezwolenia powrócił do Francji. Zarzucano mu dezercję, jego dziecięce przezwisko Plon-Plon złośliwi przerobili na Craint-Plomb (bojący się ołowiu).

Po powrocie do Francji książę Napoleon przewodniczył Wystawie Światowej w Paryżu w 1855 roku, funkcję tę pełnił także w czasie następnej paryskiej wystawy w 1867 roku. W 1858 roku objął utworzone dla niego Ministerstwo Algierii i kolonii, jednak ze względu na brak wyraźnie określonych prerogatyw, po kilku miesiącach zrezygnował z tej funkcji.

Przez cały czas działał jako liberalny polityk: razem z kuzynem Aleksandrem Walewskim był gorącym zwolennikiem pomocy dyplomatycznej i militarnej dla Polaków w czasie powstania styczniowego. Jego mowa w Senacie w obronie Polaków w marcu 1863 roku doprowadziła do konfliktu z Napoleonem III, który, bojąc się powikłań międzynarodowych, po dłuższym czasie odmówił zaangażowania w polskie powstanie.

W 1859 Napoleon III w zamian za pomoc przy zjednoczeniu Włoch pod berłem dynastii sabaudzkiej zażądał dla Plon-Plona ręki szesnastoletniej córki Wiktora Emanuela II, Klotyldy Marii, która znając reputację cesarskiego kuzyna jako libertyna i rozpustnika opierała się tak długo jak mogła, ulegając w końcu presji ojca i hrabiego Cavoura. Małżonkowie są przodkami wszystkich żyjących dzisiaj (2007) Bonapartych z prawego łoża.

Po upadku monarchii napoleońskiej Plon-Plon działał jako lewicowy polityk w parlamencie francuskim, co nie polepszyło jego stosunków z wygnaną rodziną cesarską. Po śmierci Napoleona IV (1879) Plon-Plon wystąpił jako bonapartystowski pretendent do tronu wbrew postanowieniom testamentu kuzyna. Przewidziany na następcę syn Plon-Plona Napoleon Wiktor Bonaparte ogłosił się w r. 1883 pretendentem, co doprowadziło do zerwania z ojcem. W tym samym roku Plon-Plon ogłosił we Francji manifest, żądając referendum w sprawie przywrócenia cesarstwa (właściwie chciał, zachowując republikę, zostać Pierwszym Konsulem, nie przybierając tytułu cesarskiego), za co władze III Republiki ukarały go 3 miesiącami więzienia.

W r. 1886 rząd III Republiki skazał wszystkich pretendentów, i napoleońskich i burbońskich, na banicję. Plon-Plon osiedlił się w Rzymie, gdzie zmarł pięć lat później. Pochowano go w kościele Inwalidów w Paryżu.

Dziećmi Napoleona Józefa i Klotyldy Sabaudzkiej byli:

• Napoleon Wiktor (1862–1926),
• Napoleon Ludwik (1864–1932), generał carski, kawaler orderów Orła Białego, św. Andrzeja i Orderu Zwiastowania NMP, bezdzietny,
• Maria Letycja Eugenia (1866–1926), wydana za Amadeusza ks. Aosty.

Khalil Sherif Pasha, transliterated variously as Halil Şerif Pasha (Albanian: Halil Sherif Pasha, 20 June 1831 – 12 January 1879), was an Ottoman-Egyptian statesman, diplomat and art collector, who lived during the Tanzimat period. His collection was described by Théophile Gautier as "the first ever to be formed by a child of Islam". He was furthermore involved in diplomatic affairs following the aftermath of the Crimean War. He also served as the Ottoman Minister of Foreign Affairs.