Kto umawiał się z Angie Dickinson?

Angie Dickinson, właściwie Angeline Brown (ur. 30 września 1931 w Kulm, w Dakocie Północnej) – amerykańska aktorka. Dwukrotna laureatka Złotego Globu – w 1960 dla najbardziej obiecującej nowej aktorki za rolę hazardzistki Feathers w westernie Rio Bravo (1959) i w 1975 dla najlepszej aktorki w serialu dramatycznym za telewizyjną kreację policjantki sierżant Suzanne „Pepper” Anderson w serialu kryminalnym NBC Sierżant Anderson (Police Woman, 1974–1978).

W 1987 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 7000 Hollywood Boulevard.

John Fitzgerald Kennedy, powszechnie określany inicjałami „JFK” (ur. 29 maja 1917 w Brookline, zm. 22 listopada 1963 w Dallas) – amerykański polityk, 35. prezydent Stanów Zjednoczonych (1961–1963).

Francis Albert Sinatra (ur. 12 grudnia 1915 w Hoboken w stanie New Jersey, zm. 14 maja 1998 w Los Angeles) – amerykański piosenkarz i aktor filmowy pochodzenia włoskiego, ze względu na swój status popularnie nazywany „The Voice”. Jego muzyka jest uznawana za ponadczasową, zaś on sam za najwybitniejszego amerykańskiego piosenkarza XX wieku. Szacowany nakład ze sprzedaży wszystkich jego wydawnictw na całym świecie wynosi ponad 150 milionów egzemplarzy, co czyni go jednym z artystów z największą liczbą sprzedanych albumów muzycznych w dziejach.

Karierę muzyczną rozpoczął w drugiej połowie lat 30. XX wieku od współpracy z Harrym Jamesem i Tommym Dorseyem. W 1943 podpisał kontrakt z Columbia Records i rozpoczął solową karierę i wkrótce stał się idolem bobby soxers. Był pierwszym amerykańskim piosenkarzem, który śpiewał nie tylko dla dorosłych, ale zdobył popularność wśród nastolatków. Wystąpił w kasowym musicalu Podnieść kotwicę (1945) i otrzymał Oscara honorowego za występ w filmie krótkometrażowym The House I Live In (1946). Na rynku fonograficznym zadebiutował w 1946 albumem studyjnym pt. The Voice of Frank Sinatra. Na przełomie lat 40. i 50. przeżywał okres kryzysu w karierze. Powrócił na szczyty popularności po zdobyciu Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego i Złotego Globu za rolę w filmie Stąd do wieczności (1953). Do końca lat 50. XX wieku wydał kilka albumów, które osiągnęły sukces komercyjny: In the Wee Small Hours (1955), Songs for Swingin’ Lovers! (1956), Come Fly with Me (1958), Only the Lonely (1958) i Nice ’n’ Easy (1960).