Kto umawiał się z Cecylia Gallerani?

Cecylia Gallerani (ur. 1473, zm. 1536) – kochanka księcia Ludwika Sforzy, matka jego syna o imieniu Cesare.

Była córką dyplomaty i doradcy finansowego. Jej rodzina nie była zamożna. Gdy Cecylia miała siedem lat, zmarł jej ojciec. Jego majątek podzielono pomiędzy Cecylią a jej sześcioma braćmi. Cecylia była kobietą bardzo dobrze wykształconą. Biegle władała łaciną, tworzyła poezję po włosku, śpiewała i grała na instrumentach muzycznych. Była porównywana do Safony.

W wieku dziesięciu lat wyszła za mąż za Giovanniego Stefana Viscontiego. Małżeństwo zostało zaaranżowane przez jej braci. Kontrakt małżeński unieważniono cztery lata później, oficjalnie z powodu nieuiszczenia kolejnych rat posagu przez braci Cecylii. W piśmie zawarto zapis informujący, że małżonkowie nie odbyli nigdy stosunku seksualnego. Unieważnienie małżeństwa miało miejsce w tym samym czasie, gdy Cecylia Gallerani została kochanką Ludwika Sforzy. Co najmniej od 1489 roku Cecylia mieszkała w apartamencie księcia Ludwika. W 1489 roku Ludwik Sforza zlecił Leonardowi da Vinci namalowanie portretu Cecylii Gallerani. Dzieło, znane dziś jako Dama z gronostajem, zostało ukończone około 1489–1490 roku.

Z czasem została patronką pisarzy. Wspierała m.in. Matteo Bandellego, który zadedykował jej dwie powieści.

Ludovico Sforza, zwany Ludovico Il Moro lub Maur, znany także jako Ermelino (z wł. gronostaj), (ur. 27 lipca 1452 w Vigevano, zm. 27 maja 1508 w zamku Loches) – książę Mediolanu w latach 1494–1499, syn Franciszka I Sforzy. Młodszy brat Galeazzo Marii Sforzy.

Jego nauczycielem był humanista Francesco Filelfo. W latach 1480–94 Ludwik sprawował władzę jako regent małoletniego bratanka Gian Galeazzo Sforzy (ojca Bony Sforzy), a po jego śmierci został księciem Mediolanu. Był jednym z inspiratorów wyprawy króla Francji Karola VIII do Włoch z lat 1494–1495, która zapoczątkowała wieloletnie wojny włoskie. Początkowo był w sojuszu z Francją; gdy jednak Karol VIII w 1495 zajął Królestwo Neapolu, Ludovico przeszedł na stronę jego przeciwników, co zmusiło Karola do opuszczenia Włoch. W 1499 roku został pozbawiony władzy przez kolejnego króla Francji Ludwika XII, popieranego przez Wenecję. Na krótko odzyskał władzę w Mediolanie, jednak w kwietniu tego roku Francuzi raz jeszcze opanowali Księstwo, a sam Ludovico został przez nich ujęty i do śmierci więziony w zamku Loches w Turenii.

W 1491 roku poślubił Beatrice d’Este, córkę księcia Ferrary. Przydomek Maura nadano mu ze względu na śniadą cerę oraz jedno z jego imion (Mauro). Uchodził on za bezwzględnego, chciwego i ambitnego władcę, ale jednocześnie inteligentnego i pragmatycznego. Za jego panowania mediolański dwór stał się najświetniejszy w Europie, pracowali dla niego architekt Bramante i Leonardo da Vinci, który sportretował jego kochankę Cecylię Gallerani na obrazie Dama z gronostajem oraz nieślubną córkę Biankę na portrecie zwanym La Bella Principessa (pochodzącym prawdopodobnie z egzemplarza Sforziady przechowywanego w Bibliotece Narodowej w Warszawie).

Finansował budowy kanałów i fortyfikacji oraz urządzał wielkie festyny. Aby zwiększyć prestiż Mediolanu sprowadzał do miasta uczonych i artystów. Jego marzeniem było sfinansowanie pomnika konnego upamiętniającego jego ojca Franciszka.

Na portretach renesansowych był ukazywany jako krzepki i otyły mężczyzna o obfitym podbródku.