Kto umawiał się z Françoise Babou de La Bourdaisière?

Françoise Babou de La Bourdaisière, Marquise of Coeuvres, vicomtess of Soissons and of Bercy (French pronunciation: [fʁɑ̃swaz babu də la buʁdezjɛʁ]; 1542 – 9 June 1592) was the mistress of a favourite of the king, Du Guast. She married Antoine d'Estrées in 1558, and they were the parents of Gabrielle d'Estrées—mistress of King Henry IV of France.

Louis de Bérenger, sieur du Guast (c. 1540– 31 October 1575) was a French noble and early favourite of king Henri III during the French Wars of Religion. Having fought in the latter Italian Wars under Marshal Brissac he achieved prominence in court in 1569, when he was subject to the attentions of the acclaimed poet Ronsard. The following year he was elevated to a gentleman of the chamber in the entourage of the King's brother. It was with the king's brother that he participated in the assassinations that prefigured the Massacre of Saint Bartholomew. In the civil war that followed he would command a company of infantry during the siege of La Rochelle, during which he received a severe wound to his arm in an assault.

With his patron Anjou's election as king of the Commonwealth, Du Guast travelled with his lord to the east. While in the country during Anjou's brief rule he found himself overshadowed by Bellegarde, Anjou's new closest favourite, finding himself forced to compete with Bellegarde for the position of Colonel-General of the infantry. News of the king's death in France, caused Anjou to flee the Commonwealth to take the 'more valuable' throne. Du Guast travelled back with him and spent time with the now king Henri III during his walks in Lyon. Du Guast was granted a large monetary gift from the king in early 1575 and superseded Philippe Strozzi as commander of the French guard. Du Guast at this point found himself frustrated with the king's sister Marguerite de Valois, who had rebuffed his advances. Resultingly he informed the king of her affair with the seigneur de Bussy, chief among the king's brothers' favourites. Henri instructed Du Guast to kill Bussy, and he arranged an attempt while Bussy was departing from the Louvre. Du Guast and twelve other men jumped on him, but Bussy was able to evade their attacks, swearing vengeance for the attempt. Du Guast was now tasked with ensuring that the king's brother did not escape court to set himself up with the rebels in the provinces as their leader. Du Guast recommended to the king locking Alençon in the Bastille but the king refused. After Alençon's escape the civil war began to look up for the king, with the Duke of Guise's victory at the Battle of Dormans. Du Guast warned the king of the risks of allowing the duke to overshadow his achievements, and persuaded the king to not seek peace and keep fighting for victory so he could surpass Guise in achievement. On 31 October 1575 Du Guast was assassinated in his home by a group of men led by Vitteaux, a client of Alençon's.

Henryk Walezy (fr. Henri de Valois), właściwie Edward Aleksander (ur. 19 września 1551 w Fontainebleau, zm. 2 sierpnia 1589 w Saint-Cloud) – pierwszy elekcyjny król Polski w latach 1573–1574, ostatni od 1574 r. król Francji z dynastii Walezjuszów jako Henryk III; wcześniej do 1574 r. jako członek domu francuskiego: książę Angoulême (od 1551 r.), książę Orleanu (od 1573 r.) i książę Andegawenii (od 1566 r.).

Jako czwarty syn Henryka II Walezjusza i Katarzyny Medycejskiej miał niewielkie szanse na tron francuski, dlatego uznano go za dobrego kandydata do tronu Rzeczypospolitej po bezpotomnej śmierci Zygmunta II Augusta, ostatniego króla z dynastii Jagiellonów. Mimo uwikłania rodu Walezjuszów w noc św. Bartłomieja i obaw przed przeniesieniem waśni religijnych do Rzeczypospolitej, podczas wyboru nowego monarchy szlachta poparła jego kandydaturę. Wśród przegranych kandydatów byli m.in. syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Ernest Habsburg, car moskiewski Iwan IV Groźny i król szwedzki Jan III Waza.

Rządy Henryka III w Polsce i na Litwie były krótkie, wywarły jednak duży wpływ na przyszły kształt ustrojowy Rzeczypospolitej. Opracowane przez Sejm podczas bezkrólewia artykuły henrykowskie formalnie zmieniły państwo w monarchię elekcyjną z królem wybieranym po śmierci poprzednika metodą wolnej elekcji. Tymczasem we Francji sytuacja dynastyczna drastycznie się skomplikowała: Ludwik Walezjusz zmarł jeszcze w dzieciństwie, najstarszy brat Henryka, Franciszek II, w 1560, trzeci w kolejności do tronu Karol IX Walezjusz zmarł w wieku zaledwie 23 lat w maju 1574, nie pozostawiając legalnego następcy tronu. Tym samym młodszy od Karola o nieco ponad rok Henryk stał się, zgodnie z prawem Królestwa, które nie wymaga żadnego dodatkowego potwierdzenia tego faktu, królem Francji. W kilka dni po otrzymaniu wieści o śmierci brata Henryk potajemnie uciekł z Krakowa i udał się przez śląski Frysztat do Francji, gdzie w lutym 1575 został koronowany na króla Francji. Ostatecznie szlachta Rzeczypospolitej uznała ucieczkę króla za abdykację i na jego następcę wybrała Annę Jagiellonkę.

We Francji panowanie Henryka przypadło na szczyt trwających od lat 60. XVI wieku wojen religijnych. Widział on ratunek dla Francji w tolerancji religijnej i wzmocnieniu władzy centralnej, jego zapleczem stała się frakcja tzw. Politiques. Jego zamierzenia i plany poważnie ograniczały jednak ciągłe waśnie między ruchami politycznymi wspieranymi przez ościenne mocarstwa: wspieraną przez Hiszpanię Ligą Katolicką, popieranymi przez Anglię i Niderlandy Hugenotami i partią Malkontentów, ruchem jednoczącym katolickich i protestanckich arystokratów sprzeciwiających się absolutystycznym zapędom króla. Ostatnia z partii kierowana była przez najmłodszego brata monarchy, księcia d’Anjou. Ten zmarł w 1584, jako przedostatni z męskich potomków Henryka II. Jako że Henryk III do tego czasu nie doczekał się potomstwa, duże szanse na odziedziczenie tronu zyskał jego kuzyn, król Nawarry Henryk III Burbon, protestant. Jego kandydatura na nowo ożywiła wojny religijne, które przerodziły się w spór dynastyczny znany pod nazwą wojny trzech Henryków (fr. Guerre des trois Henri). W jej apogeum Henryk został zamordowany przez Jacques’a Clémenta, dominikanina i katolickiego fanatyka. Wbrew intencjom jego mocodawców z Ligi Katolickiej, następcą Henryka III został król Nawarry, który przeszedł na katolicyzm, przyjął imię Henryka IV i został pierwszym francuskim władcą z dynastii burbońskiej.