Kto umawiał się z Madame de Staël?

Madame de Staël, właśc. Anne-Louise Germaine Necker, baronowa de Staël von Holstein, znana również jako Germaine de Staël (ur. 22 kwietnia 1766 w Paryżu, zm. 14 lipca 1817 tamże) – powieściopisarka, erudytka i publicystka francuska pochodząca z francuskojęzycznej części Szwajcarii. Rozpowszechniła pojęcie romantyzmu. Obecnie uważana za proto-feministkę.

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, znany jako Talleyrand (ur. 2 lutego 1754 w Paryżu, zm. 17 maja 1838 tamże) – francuski mąż stanu, polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych Francji, biskup diecezjalny Autun, książę Benewentu, zwolennik rewolucji francuskiej i sekularyzacji dóbr kościelnych, w 1791 ekskomunikowany.

W początkach swojej kariery Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord był duchownym Kościoła rzymskokatolickiego. Jako bliski krewny Alexandre’a de Talleyrand-Périgord związany był z dworem i kurią arcybiskupa Reims. Od 1789 roku piastował godność biskupa ordynariusza diecezji Autun. Jako jeden z nielicznych hierarchów kościelnych Królestwa Francji podczas Stanów Generalnych poparł postulaty Stanu Trzeciego i przystąpił do Zgromadzenia Narodowego. Inicjator francuskich reform: miar i wag opartych na systemie metrycznym, sekularyzacji dóbr kościelnych (dochody z ich sprzedaży miały pokryć zadłużenie państwa), konstytucji cywilnej kleru oraz organizator Kościoła konstytucyjnego. W 1791 roku porzucił stan kapłański, zajął się karierą polityczną i dyplomatyczną. Na krótko jednak w latach 1791–1792 wrócił do posługi duchownej, biorąc udział w konsekracjach biskupów konstytucyjnych, czym ściągnął na siebie ekskomunikę latae sententiae, która ciążyła na nim formalnie aż do 1838 roku. W okresie rządów jakobinów na emigracji w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Po powrocie za rządów Dyrektoriatu poparł zamach stanu Napoleona Bonaparte. W okresie Konsulatu i I Cesarstwa Francuzów jeden z głównych animatorów polityki zagranicznej Francji. Po klęsce Napoleona I w wojnie z Rosją w jawnej opozycji. W 1814 roku został doradcą Ludwika XVIII, a następnie premierem Francji (restauracja Burbonów). Reprezentant Francji na kongresie wiedeńskim, gdzie ustalono nowy podział wpływów w Europie. Orędownik porozumienia, które miało zapewnić trwały pokój i sojusz pomiędzy Wielką Brytanią i Francją. W 1830 roku uczestnik i jeden z przywódców politycznych rewolucji lipcowej, która wyniosła na tron Ludwika Filipa.

Louis Marie Jacques Amalric, comte de Narbonne-Lara (August 1755 – 17 November 1813) was a French nobleman, soldier and diplomat.

Born at Colorno in the Duchy of Parma, Louis, comte de Narbonne-Lara, was possibly the illegitimate son of King Louis XV of France. Raised at Versailles and educated with a focus on classical studies and military training, he became colonel of the Army at 25. He married Marie Adélaïde de Montholon, with whom he had two daughters, and also had two illegitimate children.

Narbonne-Lara held various military and diplomatic roles throughout his life. During the French Revolution, he served as Minister of War under Louis XVI but resigned due to disagreements with the Feuillants. He later joined the Army of the North and was promoted to lieutenant general. After the fall of the monarchy, he fled France and returned in 1801.

Napoleon called him into service in 1809, and he held several prominent positions, including Governor of Raab, divisional general commander in Trieste, and minister plenipotentiary in Bavaria. He advised Napoleon against invading Russia but was not heeded. Following the Russian Campaign, he served as the French ambassador in Vienna and Governor of Torgau. He died of typhus in 1813, and his name was inscribed on the Arc de Triomphe.