Kto umawiał się z Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord?

Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord, znany jako Talleyrand (ur. 2 lutego 1754 w Paryżu, zm. 17 maja 1838 tamże) – francuski mąż stanu, polityk i dyplomata, minister spraw zagranicznych Francji, biskup diecezjalny Autun, książę Benewentu, zwolennik rewolucji francuskiej i sekularyzacji dóbr kościelnych, w 1791 ekskomunikowany.

W początkach swojej kariery Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord był duchownym Kościoła rzymskokatolickiego. Jako bliski krewny Alexandre’a de Talleyrand-Périgord związany był z dworem i kurią arcybiskupa Reims. Od 1789 roku piastował godność biskupa ordynariusza diecezji Autun. Jako jeden z nielicznych hierarchów kościelnych Królestwa Francji podczas Stanów Generalnych poparł postulaty Stanu Trzeciego i przystąpił do Zgromadzenia Narodowego. Inicjator francuskich reform: miar i wag opartych na systemie metrycznym, sekularyzacji dóbr kościelnych (dochody z ich sprzedaży miały pokryć zadłużenie państwa), konstytucji cywilnej kleru oraz organizator Kościoła konstytucyjnego. W 1791 roku porzucił stan kapłański, zajął się karierą polityczną i dyplomatyczną. Na krótko jednak w latach 1791–1792 wrócił do posługi duchownej, biorąc udział w konsekracjach biskupów konstytucyjnych, czym ściągnął na siebie ekskomunikę latae sententiae, która ciążyła na nim formalnie aż do 1838 roku. W okresie rządów jakobinów na emigracji w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych Ameryki. Po powrocie za rządów Dyrektoriatu poparł zamach stanu Napoleona Bonaparte. W okresie Konsulatu i I Cesarstwa Francuzów jeden z głównych animatorów polityki zagranicznej Francji. Po klęsce Napoleona I w wojnie z Rosją w jawnej opozycji. W 1814 roku został doradcą Ludwika XVIII, a następnie premierem Francji (restauracja Burbonów). Reprezentant Francji na kongresie wiedeńskim, gdzie ustalono nowy podział wpływów w Europie. Orędownik porozumienia, które miało zapewnić trwały pokój i sojusz pomiędzy Wielką Brytanią i Francją. W 1830 roku uczestnik i jeden z przywódców politycznych rewolucji lipcowej, która wyniosła na tron Ludwika Filipa.

Adélaïde-Émilie (sometimes Émilie-Adélaïde) Filleul, Marquise de Souza-Botelho (14 May 1761 – 19 April 1836) was a French writer.

(Anna Charlotte) Dorothea von Medem (ur. 3 lutego 1761 w Mežotne, zm. 20 sierpnia 1821 w Löbichau), znana także jako Dorothea (Dorota) Kurlandzka lub Dorota Biron – hrabianka z arystokratycznej, niemieckiej rodziny von Medem.

Jej ojcem był reichsgraf Fryderyk von Medem. Po ślubie (1779) ze starszym o 37 lat Piotrem Bironem została księżną Kurlandii i Semigalii. W Pałacu Kurlandzkim w Berlinie prowadziła znany salon arystokratyczny, wykonywała także pewne zadania dyplomatyczne.

Z Piotrem (zm. 1800) miała sześcioro dzieci, pierworodny syn Piotr (ur. 1787) zmarł w wieku 3 lat, a czwarta córka Karolina (ur. 1789) w wieku 2 lat. Wieku dorosłego dożyły cztery córki:

• Wilhelmina – żona księcia Juliusza Armanda de Rohan-Guéménée, a później księcia Wasylego Trubeckiego i hrabiego Karola von Schulenburg-Vitzenburga
• Paulina – żona księcia Fryderyka Hermana von Hohenzollern-Hechingen
• Joanna – żona księcia Acarenza, Franciszka Pignatellego de Bellmonte
• Dorota – księżna Dino, żona Aleksandra Edmunda de Talleyrand-Périgord

Istnieje jednak podejrzenie, że najmłodsza córka Dorota była dzieckiem Aleksandra Bendykta Batowskiego, polskiego dyplomaty, z którym Dorota Biron miała wieloletni romans.

Księżna gościła m.in. na polskim dworze królewskim Stanisława Augusta, na którym, jak i „całym towarzystwie warszawskim”, wielkie wrażenie wywarły jej uroda i charakter. Podczas tej wizyty w roku 1790, powstały dwa portrety księżnej z płaskorzeźbionym medalionem zawierającym profilowe ujęcie głowy króla pędzla Marcello Bacciarellego. Jeden z nich znajduje się w warszawskich Łazienkach Królewskich, drugi wchodzi w skład zbiorów Fundacji im. Raczyńskich przy Muzeum Narodowym w Poznaniu.

W 1793 z fundacji męża na północnej pierzei obecnego pl. Słowiańskiego w Żaganiu wybudowano dla księżnej klasycystyczny pałac miejski, tzw. Dom Wdowi – obecnie siedziba Urzędu Miejskiego w Żaganiu (pl. Słowiański 17). Po śmierci Birona w 1800, przeniosła się doń z dotychczas zajmowanego pałacu książęcego i użytkowała go do śmierci w 1821.

Madame de Staël, właśc. Anne-Louise Germaine Necker, baronowa de Staël von Holstein, znana również jako Germaine de Staël (ur. 22 kwietnia 1766 w Paryżu, zm. 14 lipca 1817 tamże) – powieściopisarka, erudytka i publicystka francuska pochodząca z francuskojęzycznej części Szwajcarii. Rozpowszechniła pojęcie romantyzmu. Obecnie uważana za proto-feministkę.

Dorothée Dorinville, stage name Mademoiselle Luzy (1747–1830), was a French stage actress.

She was engaged at the Comédie-Française in 1764. She became a Sociétaires of the Comédie-Française in 1764. She retired in 1781.

She was most known as a soubrette, but also performed tragedy, and acted as a singer and dancer. She was described as a serious and ambitious stage artist, and was a part of the movement that wished to introduce realistic stage costumes. She was imprisoned in 1771 after having broken the censure laws in a play by Imbert.