Kto umawiał się z Sarah Bernhardt?

Sarah Bernhardt (wym. [saʁa bɛʁnɑʁt], właśc. Sarah Marie Henriette Bernard; ur. 23 października 1844 w Paryżu, zm. 26 marca 1923 tamże) – francuska aktorka teatralna, filmowa i reżyserka sceniczna. Uznawana za jedną z najwybitniejszych artystek w historii teatru, największą tragiczkę swoich czasów, pionierkę kina i ikonę popkultury. Ze względu na swój status w świecie teatru nazywana „boską Sarah”.

Karierę sceniczną rozpoczęła na początku lat 60. XIX wieku, występując przez krótki czas w Comédie-Française, którego szeregi była zmuszona opuścić po skandalu ze swym udziałem. Następnie na dłużej związała się z Théâtre de l’Odéon. Pierwszym sukcesem i przełomem w jej karierze były występy w tragedii Atalia (1867) i w dramacie Kean (1868). Triumf odniosła męską rolą w dramacie wierszowanym Przechodzień (1869) – po którym ogłoszono ją najgłośniejszą młodą aktorką Paryża. W czasie wojny francusko-pruskiej była pielęgniarką ambulatorium wojskowego. Status gwiazdy zyskała główną rolą w dramacie romantycznym Ruy Blas (1872). Na fali sukcesu powróciła do Comédie-Française, gdzie ugruntowała swoją pozycję występami w sztukach Sfinks, Zaira, Fedra (wszystkie z 1874) i Hernani (1877).

Opuściwszy Comédie-Française na początku lat 80., regularnie odbywała światowe trasy, stając się pierwszą globalną gwiazdą w historii, a jej repertuar wypełniały przebojowe sztuki, w tym m.in. Adrienne Lecouvreur, Frou-Frou i Dama kameliowa – ostatnia z wymienionych stanowiła żelazną pozycję w repertuarze Bernhardt, która w główną bohaterkę wcielała się trzy tysiące razy. Prócz grania zarządzała także Théâtre de la Porte Saint-Martin – na jego deskach odniosła sukcesy w sztukach Théodora (1884) i La Tosca (1887) – oraz Théâtre de la Renaissance, na którego scenie występowała w przebojowym dramacie Lorenzaccio (1895). Od 1899 do 1923 zarządzała Théâtre Sarah-Bernhardt, wystawiając m.in. Hamleta (1899), Orlątko (1900), Proces Joanny d’Arc (1909) i Jeanne Doré (1913).

Była jedną z pierwszych aktorek, która zagrała w filmie – Pojedynek Hamleta (1900). Z powodzeniem występowała w ekranizacjach La Toski (1908), Damy kameliowej, Adrienne Lecouvreur i Królowej Elżbiety – wszystkie z 1912, z czego ostatnia z produkcji była kasowym przebojem. Pomimo amputacji nogi w 1915, kontynuowała karierę. Zrewolucjonizowała styl gry, odrzucając powszechnie stosowaną przez uczelnie i teatry tradycję na rzecz naturalności. W 1880 otrzymała duński Medal Nagrody. W 1914 przyznano jej Order Legii Honorowej w klasie Kawalera (w 1921 awansowana do klasy Komandora).

Do innych znaczących sztuk w jej dorobku artystycznym należą: François le Champi (1867), Król Lear (1868), Jean-Marie (1871), Andromacha (1873), Fédora (1882), Joanna d’Arc (1890), Kleopatra (1891), Gismonda (1894), Czarownica (1903), Peleas i Melisanda (1905), Dziewica z Ávili (1906) i Atalia (1920).

Louise Abbéma (Étampes, 30 de octubre de 1853-París, 10 de julio de 1927) fue una pintora, escultora y diseñadora francesa de estilo impresionista.​

Samuel Jean Pozzi (3 October 1846 – 13 June 1918) was a French surgeon and gynecologist. He was also interested in anthropology and neurology. He is remembered today for John Singer Sargent's portrait of him.

After studying medicine in Paris, Pozzi volunteered to be a medic during the Franco-Prussian War. He later specialized in gynecological and abdominal surgery, establishing the first Chair of Gynecology in Paris in 1884, and performing the first gastroenterostomy in France. Pozzi was elected to the French Academy of Medicine in 1896, and co-founded the Revue de gynécologie et de chirurgie abdominale in 1897.

His personal life was marked by a tumultuous marriage, multiple affairs, and cultural interests, including friendships with notable figures such as Sarah Bernhardt and Marcel Proust. In the political arena, Pozzi served as a senator for his hometown, Bergerac, and supported Alfred Dreyfus during his trial. He died in 1918, when a disgruntled patient fatally shot him.