Kto umawiał się z Henryk III Walezy?

Henryk Walezy (fr. Henri de Valois), właściwie Edward Aleksander (ur. 19 września 1551 w Fontainebleau, zm. 2 sierpnia 1589 w Saint-Cloud) – pierwszy elekcyjny król Polski w latach 1573–1574, ostatni od 1574 r. król Francji z dynastii Walezjuszów jako Henryk III; wcześniej do 1574 r. jako członek domu francuskiego: książę Angoulême (od 1551 r.), książę Orleanu (od 1573 r.) i książę Andegawenii (od 1566 r.).

Jako czwarty syn Henryka II Walezjusza i Katarzyny Medycejskiej miał niewielkie szanse na tron francuski, dlatego uznano go za dobrego kandydata do tronu Rzeczypospolitej po bezpotomnej śmierci Zygmunta II Augusta, ostatniego króla z dynastii Jagiellonów. Mimo uwikłania rodu Walezjuszów w noc św. Bartłomieja i obaw przed przeniesieniem waśni religijnych do Rzeczypospolitej, podczas wyboru nowego monarchy szlachta poparła jego kandydaturę. Wśród przegranych kandydatów byli m.in. syn cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Ernest Habsburg, car moskiewski Iwan IV Groźny i król szwedzki Jan III Waza.

Rządy Henryka III w Polsce i na Litwie były krótkie, wywarły jednak duży wpływ na przyszły kształt ustrojowy Rzeczypospolitej. Opracowane przez Sejm podczas bezkrólewia artykuły henrykowskie formalnie zmieniły państwo w monarchię elekcyjną z królem wybieranym po śmierci poprzednika metodą wolnej elekcji. Tymczasem we Francji sytuacja dynastyczna drastycznie się skomplikowała: Ludwik Walezjusz zmarł jeszcze w dzieciństwie, najstarszy brat Henryka, Franciszek II, w 1560, trzeci w kolejności do tronu Karol IX Walezjusz zmarł w wieku zaledwie 23 lat w maju 1574, nie pozostawiając legalnego następcy tronu. Tym samym młodszy od Karola o nieco ponad rok Henryk stał się, zgodnie z prawem Królestwa, które nie wymaga żadnego dodatkowego potwierdzenia tego faktu, królem Francji. W kilka dni po otrzymaniu wieści o śmierci brata Henryk potajemnie uciekł z Krakowa i udał się przez śląski Frysztat do Francji, gdzie w lutym 1575 został koronowany na króla Francji. Ostatecznie szlachta Rzeczypospolitej uznała ucieczkę króla za abdykację i na jego następcę wybrała Annę Jagiellonkę.

We Francji panowanie Henryka przypadło na szczyt trwających od lat 60. XVI wieku wojen religijnych. Widział on ratunek dla Francji w tolerancji religijnej i wzmocnieniu władzy centralnej, jego zapleczem stała się frakcja tzw. Politiques. Jego zamierzenia i plany poważnie ograniczały jednak ciągłe waśnie między ruchami politycznymi wspieranymi przez ościenne mocarstwa: wspieraną przez Hiszpanię Ligą Katolicką, popieranymi przez Anglię i Niderlandy Hugenotami i partią Malkontentów, ruchem jednoczącym katolickich i protestanckich arystokratów sprzeciwiających się absolutystycznym zapędom króla. Ostatnia z partii kierowana była przez najmłodszego brata monarchy, księcia d’Anjou. Ten zmarł w 1584, jako przedostatni z męskich potomków Henryka II. Jako że Henryk III do tego czasu nie doczekał się potomstwa, duże szanse na odziedziczenie tronu zyskał jego kuzyn, król Nawarry Henryk III Burbon, protestant. Jego kandydatura na nowo ożywiła wojny religijne, które przerodziły się w spór dynastyczny znany pod nazwą wojny trzech Henryków (fr. Guerre des trois Henri). W jej apogeum Henryk został zamordowany przez Jacques’a Clémenta, dominikanina i katolickiego fanatyka. Wbrew intencjom jego mocodawców z Ligi Katolickiej, następcą Henryka III został król Nawarry, który przeszedł na katolicyzm, przyjął imię Henryka IV i został pierwszym francuskim władcą z dynastii burbońskiej.

Veronica Franco, född 25 mars 1546, död 21 juli 1591, var en italiensk poet och kurtisan från Venedig.

"La Belle Châteauneuf" (fl. 16th C.) was the name popularly given to Renée de Rieux, daughter of Jean de Rieux, seigneur de Châteauneuf, who was descended from one of the greatest families of Brittany. The dates of her birth and death are unknown.

She was maid of honour to France's queen mother, Catherine de' Medici, and a member of her notorious "Flying Squadron" (L'escadron volant). She inspired an ardent passion in the duke of Anjou, brother of Charles IX. This intrigue deterred the duke from agreeing to an arranged marriage with Elizabeth I of England; but he soon abandoned la Châteauneuf for Marie of Cleves (1571). The court then wished to find a husband for her, whose singular beauty gave her an influence which the queen-mother feared, and matches were in turn suggested with the Voivode of Transylvania, the Earl of Leicester; with Antoine Duprat, provost of Paris; and with the Count of Brienne, all of which came to nothing.

Ultimately, Renée was banished from the court on the ground that she had been lacking in respect toward the queen, Louise of Lorraine. She married a Florentine named Antinotti, whom she stabbed in a fit of jealousy (1577). She remarried, her husband being Philip Altoviti, who in 1586 was killed in a duel by the Grand Prior Henri d'Angoulême, who was himself mortally wounded.

Jeanne de Laval (also Madame de Sennecterre) (1549–1586), was a French noblewoman. She was the mistress of Henry III of France. She was a lady-in-waiting to the queen, Louise of Lorraine.

Françoise Babou de La Bourdaisière, Marquise of Coeuvres, vicomtess of Soissons and of Bercy (French pronunciation: [fʁɑ̃swaz babu də la buʁdezjɛʁ]; 1542 – 9 June 1592) was the mistress of a favourite of the king, Du Guast. She married Antoine d'Estrées in 1558, and they were the parents of Gabrielle d'Estrées—mistress of King Henry IV of France.