Kto umawiał się z Catherine II?

Catherine II (en russe : Екатерина II) ou Catherine la Grande (Екатери́на Вели́кая), née Sophie Frédérique Augusta d'Anhalt-Zerbst le 2 mai 1729 à Stettin en Poméranie (aujourd'hui Szczecin en Pologne) et morte le 17 novembre 1796 à Saint-Pétersbourg, est l'épouse du prince puis empereur Pierre III (1728-1762). Elle devient impératrice régnante de Russie en 1762 jusqu'à sa mort, à la suite d'un coup d'État le 9 juillet 1762, suivi de l'incarcération de Pierre III, puis de son exécution le 17 juillet par un proche de Catherine.

Prénommée Catherine lors de son baptême orthodoxe, nécessaire avant son mariage avec le prince Pierre, elle devient impératrice consort après l'avènement de celui-ci (5 janvier 1762). Après son coup d'État, elle se fait proclamer « impératrice et autocrate de toutes les Russies ».

Elle règne personnellement sur l'Empire russe du 9 juillet 1762 à sa mort le 17 novembre 1796. Sous son règne, la Russie connaît une grande expansion territoriale vers l'ouest et le sud (plus de 500 000 km²), notamment à l'occasion des trois partages de la Pologne (1772, 1793 et 1795) et de guerres victorieuses contre l'Empire ottoman.

Aleksander Jermołow – rosyjski wojskowy, jeden z faworytów Katarzyny II.

Był podoficerem Siemonowskiego pułku gwardii. Został wprowadzony do łożnicy carowej dzięki protekcji Grigorija Potiomkina. Szybko rozpoczął snucie intryg przeciwko swemu niedawnemu patronowi. Zarzucał mu rozrzutność i częste okłamywanie imperatorowej. W efekcie feldmarszałek zażądał oddalenia konkurenta. Jermołow otrzymał rozkaz opuszczenia Rosji na trzy lata.

Za świadczone przez siebie usługi otrzymał stopień generała-majora oraz przeszło pół miliona rubli. Został też odznaczony Orderem Orła Białego przez króla polskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Iwan Nikołajewicz Rimskij-Korsakow (ros. Иван Николаевич Римский-Корсаков, ur. 13 stycznia^?/24 stycznia 1754 w Moskwie, zm. 4 lutego^?/16 lutego 1831 w Petersburgu) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, fligeladiutant, szambelan i faworyt Katarzyny II, w 1779 roku oddalony od dworu.

W 1778 roku odznaczony Orderem Orła Białego.

Il conte Aleksandr Matveevič Dmitriev-Mamonov (in russo Александр Матвеевич Дмитриев-Мамонов^?; Smolensk, 30 settembre 1758 – San Pietroburgo, 11 ottobre 1803) è stato un diplomatico russo, appartenente ad un'antichissima dinastia della nobiltà dei boiardi discendente dei Rurichidi e con grandi possedimenti nei pressi di Smolensk.

In quanto aiutante di campo del conte Potemkin, Mamonov nel 1784 fu presentato alla zarina Caterina II, della quale in breve divenne il favorito.

Grazie al favore dell'imperatrice, che gli tributava 100.000 fiorini annui, riuscì ad istituire una piccola corte di illuministi, che tra gli altri comprendeva il conte Semën Romanovič Voroncov, Nikolaj Aleksandrovič Zubov, fratello di Platon Aleksandrovič Zubov, Pëtr Alekseevič Palen, José de Ribas, Aleksandr Andreevič Bezborodko e Nikita Petrovič Panin e inoltre Mamonov tenne un frequente scambio epistolare con il mecenate di Wolfgang Amadeus Mozart, Friedrich Melchior von Grimm.

Nel 1787 prese parte ai negoziati con Stanislao II Augusto Poniatowski e Giuseppe II d'Austria, divenendo Reichsgraf ("conte del Sacro romano impero"). Alla sua morte fu inumato nel Monastero di Donskoj.

Alexander Dmitrievich Lanskoy, also called Sashin'ka or Sasha, (19 March [O.S. 8 March] 1758 – 6 July [O.S. 25 June] 1784) was a Russian general, favourite and lover of Catherine the Great between 1780 and 1784. It has been said that "[a] look at [her] correspondence with her favorites gives the impression she only had tender feelings for one, Alexander Lanskoi."

Count Sergei Vasilievich Saltykov (Russian: Сергей Васильевич Салтыков, IPA: [sʲɪrˈɡʲej vɐˈsʲilʲjɪvʲɪtɕ səltɨˈkof]; c. 1722 – 1784) was a Russian officer (chamberlain) who became the first lover of Empress Catherine the Great after her arrival in Russia.

Pyotr Zavadovsky (1739–1812) was a Russian statesman of Ukrainian origin. He was a favourite (lover) of Russian empress Catherine the Great from 1776 to 1777.

Siemion Gawriłowicz Zoricz (ur. w 1745, zm. w 1799) – generał lejtnant Imperium Rosyjskiego od 1797 roku, adiutant Grigorija Potiomkina, faworyt Katarzyny II w latach 1777–1778, kawaler maltański.

W 1778 roku odznaczony Orderem Orła Białego, odznaczony Orderem św. Jerzego w 1775 roku, kawaler Orderu Świętego Stanisława w 1777 roku, odznaczony szwedzkim Orderem Miecza.

Płaton Aleksandrowicz Zubow (ros. Платон Александрович Зубов; ur. 26 listopada 1767, zm. 19 kwietnia 1822 w Kurlandii) – kochanek i faworyt Katarzyny Wielkiej od 1789 roku, polityk rosyjski.

Grigorij Aleksandrowicz Potiomkin (ros. Григо́рий Алекса́ндрович Потёмкин; ur. 13 września^?/24 września 1739 w Czyżowie, zm. 5 października^?/16 października 1791 w Jassach) – rosyjski feldmarszałek, prezydent Kolegium Wojskowego, głównodowodzący w wojnie z Turcją toczącej się w latach 1787–1792, jeden z faworytów Katarzyny Wielkiej, książę Świętego Cesarstwa Rzymskiego od 1776, książę taurydzki od 1783.

Grigorij Orłow (ur. 1734, zm. 1783) – faworyt cesarzowej Katarzyny II. Posiadał ogromne wpływy na dworze carskim.

Członek korpusu kadetów. Walczył w wojnie siedmioletniej (1756-1763). Ranny pod Zorndorf. W 1762 pomógł Katarzynie przeprowadzić zamach stanu, po którym przejęła ona władzę.

Nie był uległy wobec cesarzowej, lecz siłą narzucał swą wolę. Stąd coraz większe wpływy zyskiwał bardziej taktowny Grigorij Potiomkin.

Stanisław II August, urodzony jako Stanisław Antoni Poniatowski herbu Ciołek (ur. 17 stycznia 1732 w Wołczynie, zm. 1 lutego^?/12 lutego 1798 w Petersburgu) – król Polski w latach 1764–1795, ostatni władca Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Ocena jego panowania pozostaje przedmiotem sporów. Doceniany jako inicjator i współautor reform ustrojowych przeprowadzonych przez Sejm Czteroletni, jeden z głównych autorów Konstytucji 3 maja oraz jako mecenas nauki i sztuki, Stanisław August był równocześnie krytykowany jako król wybrany na tron polski dzięki poparciu cesarzowej Imperium Rosyjskiego Katarzyny II, oraz za to, że nie zdołał zapobiec rozbiorom Rzeczypospolitej i przystąpił do konfederacji targowickiej.

Od 1755 był stolnikiem wielkim litewskim, a następnie w latach 1756–1764 starostą przemyskim. W latach 1755–1758, przebywając na dworze petersburskim, nawiązał romans z księżną Katarzyną Aleksiejewną, przyszłą cesarzową Rosji. Związany z Familią Czartoryskich, stał się jej kandydatem na króla Polski po śmierci Augusta III. Z osobistym poparciem Katarzyny II i przy wojskowej interwencji Rosji został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym w 1764. Wbrew oczekiwaniom cesarzowej, usiłował zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. Rozpoczął realizację programu Familii, czyli wzmocnienia władzy królewskiej i reformy ustroju państwa. W 1765 założył w Warszawie Szkołę Rycerską mającą kształcić przyszłych kadetów. Formował stałą polską służbę dyplomatyczną. Jego wysiłki reformatorskie spotkały się z opozycją zewnętrzną ze strony Prus, Imperium Habsburgów i Imperium Rosyjskiego, w których interesie leżało utrzymanie słabej pozycji Rzeczypospolitej; a także z opozycją wewnętrzną, głównie w kręgach konserwatywnej magnaterii. Reformatorskie działania króla doprowadziły do interwencji Rosji, rzekomo w obronie ustroju Rzeczypospolitej i praw dysydentów. W odpowiedzi na wkroczenie wojsk rosyjskich zawiązała się antykrólewska i antyrosyjska konfederacja w Barze (1768–1772), co nasiliło kryzys w państwie. Następstwem klęski konfederacji był I rozbiór Polski w 1772.

Od wstąpienia na tron Stanisław August podejmował starania w celu wzmocnienia polskiej kultury. W 1765 założył w Warszawie Teatr Narodowy. W tym samym roku powstało przy jego patronacie czasopismo Monitor. Od około 1770 król organizował „obiady czwartkowe”. Na jego wniosek w 1773 została powołana Komisja Edukacji Narodowej. Król założył też zespół pałacowo-ogrodowy w Łazienkach. Sytuacja króla była trudna, bo już w pierwszych latach panowania utracił poparcie Czartoryskich, zaś opozycja szlachecka nie osłabła. Kolejne sejmy, nieobradujące pod węzłem konfederacji (jak pierwsze za panowania króla), nie dawały nadziei na reformy ustrojowe. Od sejmu w 1776 aż do 1788 żaden sejm nie działał pod węzłem konfederacji. W ostatniej części panowania Stanisława Augusta, w latach 1788–1792, Sejm Czteroletni dokonał istotnych reform ustrojowych. Rosja, skupiona na wojnie z Turcją, zachęcona przez króla propozycją antytureckiego sojuszu, zgodziła się na obradowanie sejmu pod węzłem konfederacji i przeprowadzenie częściowych reform, głównie wojska. W sejmie dominowała orientacja pruska, do której król się przychylił. Efektem tego było uzyskanie poparcia sejmu i sojusz z Prusami w roku 1790. Sejm nie rozwiązał się, a jedynie dokooptował dodatkowych posłów, co dodatkowo wzmocniło stronnictwo reformatorskie. Efektem tego było uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791, której król był jednym z głównych autorów.

Opozycja szlachecka, poparta przez Rosję, zawiązała w maju 1792 konfederację w Targowicy. Po wkroczeniu wojsk rosyjskich wybuchła wojna w obronie Konstytucji. Mimo umiarkowanych sukcesów nowej, powiększonej armii królewskiej, król niewierzący w szanse dalszego oporu i rozczarowany brakiem reakcji ze strony Prus, skapitulował i przystąpił do Targowicy. W 1793 wziął udział w sejmie grodzieńskim, który cofnął reformy Sejmu Czteroletniego i uchwalił II rozbiór Polski. Król nie odegrał istotnej roli w insurekcji kościuszkowskiej, do której przyłączył się, mimo że był jej niechętny. Po zawarciu III rozbioru (1795), oznaczającego koniec istnienia Rzeczypospolitej, król opuścił Warszawę i udał się do Grodna, pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym abdykował 25 listopada 1795 na rzecz Rosji. Ostatnie lata życia spędził na wygnaniu w Petersburgu. Zmarł 12 lutego 1798.

Był pisarzem politycznym i mówcą, pamiętnikarzem, tłumaczem i epistolografem.