Kto umawiał się z Samuel Jean de Pozzi?

Samuel Jean Pozzi (3 October 1846 – 13 June 1918) was a French surgeon and gynecologist. He was also interested in anthropology and neurology. He is remembered today for John Singer Sargent's portrait of him.

After studying medicine in Paris, Pozzi volunteered to be a medic during the Franco-Prussian War. He later specialized in gynecological and abdominal surgery, establishing the first Chair of Gynecology in Paris in 1884, and performing the first gastroenterostomy in France. Pozzi was elected to the French Academy of Medicine in 1896, and co-founded the Revue de gynécologie et de chirurgie abdominale in 1897.

His personal life was marked by a tumultuous marriage, multiple affairs, and cultural interests, including friendships with notable figures such as Sarah Bernhardt and Marcel Proust. In the political arena, Pozzi served as a senator for his hometown, Bergerac, and supported Alfred Dreyfus during his trial. He died in 1918, when a disgruntled patient fatally shot him.

Sarah Bernhardt (wym. [saʁa bɛʁnɑʁt], właśc. Sarah Marie Henriette Bernard; ur. 23 października 1844 w Paryżu, zm. 26 marca 1923 tamże) – francuska aktorka teatralna, filmowa i reżyserka sceniczna. Uznawana za jedną z najwybitniejszych artystek w historii teatru, największą tragiczkę swoich czasów, pionierkę kina i ikonę popkultury. Ze względu na swój status w świecie teatru nazywana „boską Sarah”.

Karierę sceniczną rozpoczęła na początku lat 60. XIX wieku, występując przez krótki czas w Comédie-Française, którego szeregi była zmuszona opuścić po skandalu ze swym udziałem. Następnie na dłużej związała się z Théâtre de l’Odéon. Pierwszym sukcesem i przełomem w jej karierze były występy w tragedii Atalia (1867) i w dramacie Kean (1868). Triumf odniosła męską rolą w dramacie wierszowanym Przechodzień (1869) – po którym ogłoszono ją najgłośniejszą młodą aktorką Paryża. W czasie wojny francusko-pruskiej była pielęgniarką ambulatorium wojskowego. Status gwiazdy zyskała główną rolą w dramacie romantycznym Ruy Blas (1872). Na fali sukcesu powróciła do Comédie-Française, gdzie ugruntowała swoją pozycję występami w sztukach Sfinks, Zaira, Fedra (wszystkie z 1874) i Hernani (1877).

Opuściwszy Comédie-Française na początku lat 80., regularnie odbywała światowe trasy, stając się pierwszą globalną gwiazdą w historii, a jej repertuar wypełniały przebojowe sztuki, w tym m.in. Adrienne Lecouvreur, Frou-Frou i Dama kameliowa – ostatnia z wymienionych stanowiła żelazną pozycję w repertuarze Bernhardt, która w główną bohaterkę wcielała się trzy tysiące razy. Prócz grania zarządzała także Théâtre de la Porte Saint-Martin – na jego deskach odniosła sukcesy w sztukach Théodora (1884) i La Tosca (1887) – oraz Théâtre de la Renaissance, na którego scenie występowała w przebojowym dramacie Lorenzaccio (1895). Od 1899 do 1923 zarządzała Théâtre Sarah-Bernhardt, wystawiając m.in. Hamleta (1899), Orlątko (1900), Proces Joanny d’Arc (1909) i Jeanne Doré (1913).

Była jedną z pierwszych aktorek, która zagrała w filmie – Pojedynek Hamleta (1900). Z powodzeniem występowała w ekranizacjach La Toski (1908), Damy kameliowej, Adrienne Lecouvreur i Królowej Elżbiety – wszystkie z 1912, z czego ostatnia z produkcji była kasowym przebojem. Pomimo amputacji nogi w 1915, kontynuowała karierę. Zrewolucjonizowała styl gry, odrzucając powszechnie stosowaną przez uczelnie i teatry tradycję na rzecz naturalności. W 1880 otrzymała duński Medal Nagrody. W 1914 przyznano jej Order Legii Honorowej w klasie Kawalera (w 1921 awansowana do klasy Komandora).

Do innych znaczących sztuk w jej dorobku artystycznym należą: François le Champi (1867), Król Lear (1868), Jean-Marie (1871), Andromacha (1873), Fédora (1882), Joanna d’Arc (1890), Kleopatra (1891), Gismonda (1894), Czarownica (1903), Peleas i Melisanda (1905), Dziewica z Ávili (1906) i Atalia (1920).

Georgette Leblanc (8 February 1869 – 27 October 1941) was a French operatic soprano, actress, author, and the sister of novelist Maurice Leblanc. She became particularly associated with the works of Jules Massenet and was an admired interpreter of the title role in Bizet's Carmen.

For many years Leblanc was the lover of Belgian playwright and writer Maurice Maeterlinck, and he wrote several parts for her within his stage plays. She portrayed the role of Ariane in Ariane et Barbe-bleue, both in the original 1899 stage play by Maeterlinck and in the 1907 opera adaptation by Paul Dukas, as well as La Mort de Tintagiles in 1905 in Paris. Leblanc also appeared in a couple of French films, most notably L'Inhumaine in 1924. In the last few decades of her life she turned to writing, producing two commercially successful autobiographies and several children's books and travelogues.

Gabrielle Réjane (French pronunciation: [ɡabʁijɛl ʁeʒan]), née Gabrielle Charlotte Réju (6 June 1856 – 14 June 1920), was a French actress of the late 19th and early 20th centuries.

The daughter of a former actor, Réjane studied at the Paris Conservatoire and made her stage debut in 1875. After eight seasons at the Théâtre du Vaudeville in increasingly prominent roles, she became leading lady at the Théâtre des Variétés, a position she combined with appearances in more substantial plays at other theatres. She became known chiefly for her roles in comedies, but made an impression in serious character parts from time to time. Her biggest success was as Catherine, the outspoken washerwoman who becomes a duchess in the historical comedy-drama Madame Sans-Gêne by Sardou and Moreau. She created the role in 1893 and played it frequently for much of her career. Among her other celebrated roles was Nora in Henrik Ibsen's A Doll's House in 1894, which gave the author his first success in France.

Réjane appeared in major cities throughout Europe, and was particularly popular in London, where she played frequently between 1877 and 1915. She twice played on Broadway, but did not become popular with American audiences. She married the director of the Vaudeville, and starred there, but after their divorce in 1905 she opened her own theatre, which she ran until 1918. Between 1900 and 1920 she appeared in six silent films, including two versions of Madame Sans-Gêne. She was widely regarded as the embodiment of the Parisienne, and when she died in 1920 Le Figaro said that Paris had lost its soul.